Swiss German Stories

Swiss German Love Story
​
De Rudolf het scho immer devo tröimt, einisch i d Schwiiz z cho.

Er het sich gsehnt noch de Bärge und de wunderschöne Natur; noch dem Ort, wo sine Vater immer so gschwärmt het devo, als wär s s Paradiis.

“Am schönschte isch amix gsi, wenn mer zu de Tante Bea uf s Land gfahre sind. Vo irem Hüüsli uus isch es nur no e chline Chatzeschprung gsi, bis mer i de Alpe isch gsi und mer het e wunderbari Uussicht gha.


Ire Sohn, de Felix isch i miim Alter gsi und mer hend zäme vil Uusflüg i d Bärge gmacht. Mängisch si-mer au uf mehrtätigi Wanderige gange. Er het sich ganz guet uuskönnt i de Bärge und het mir di schönschte Plätzli zeigt. Leider isch er einisch uf-enere Hochgebirgstuur um s Läbe cho.”

Wo sini schwiizer Grosstante gschtorbe isch, wo de Rudolf nur vom ghöre säge könnt het, het er plötzlich, wie us heiterem Himmel es Hüüsli i de Schwiiz geerbt. Do het er d Glägeheit bim Schopf packt und alles dehei verchauft, sine Job uufgäh, sini sibe Sache packt und isch i ires Hüüsli züglet.

“Miis Schicksal rüeft, ich wott i de Schwiiz es nöis Läbe aafoh!”

Und was jetz? Am Aafang het er sich guet iigrichtet und s Hüüsli wider uf Vordermaa brocht. Denn het er sich um de Garte gkümmeret.

Zum Glück het er liebi Nochbere gha, wo-ne i schwiizer Alltag iigfüehrt hend.

Am erschte Tag, wo-n-er im nöie Dehei aacho isch, hend si ne grad zum Zmittag iiglade.


“Grüezi, mir hend vernoh, dass Si s Erbe vo irere Grosstante aaträted. Wönd si nid zu üs cho Zmittag ässe? Mir hälfed Ine gärn sich so schnäll wie möglich i irem Hüüsli iizläbe.”


De Rudolf het die Iiladig gärn aagnoh und het gseit: ”Härzliche Dank für d Iiladig. Das isch sehr nett vo Ine. Hend Si mini Grosstante guet gkönnt?”


“Jo, sicher. Ich bi mit ihrem Sohn Felix äng befründet gsi. Übrigens: ich bi de Rafael Grüter. Ich ha au Ire Vater gkönnt. Er isch vil zu de Tante Bea i d Ferie cho. D Bea het üs immer uf em Laufende ghalte. Ire Vater het ire mineschtens einisch pro Johr e lange Brief gschribe, au wo s digitale Ziitalter scho lang isch do gsi. Das het si sehr gschätzt. Wie goht s ihm?”


“Danke, guet.”

De Rudolf het schnäll glehrt, dass mer de Abfall mues trenne und mer während de Nachtrueh oder am Sunntig kei Lärm darf mache. Er het sich au a s Chueglogge-Glüt gwöhnt. Nur mit em Schwiizertütsch isch es so-n-e Sach gsi. Er het sich fescht vorgnoh, es so schnäll wie möglich z leere.


Natürlich het er nid ewig chönne Ferie mache. Drum het er sich uf d Suechi noch-enere guete Schtell gmacht. Er het zwar es Aagebot gha für-ne Schtell i-n-ere usländische Firma z Gänf, aber er het sich gseit: “Das isch jo gschpunne, jede Tag so wiit z pändle, au wenn s mit em Zug isch. Usserdem: Wie cha-n-i Schwiizertütsch leere, wenn i jede Tag is Wälschland fahre?”


Dezue chunt no, dass er kei Bock gha het druf, wider i-n-ere grosse Korporation z schaffe.


Wo-n-er uf de lokale Internetsiite e-n-Aazeig gseh het, dass e Schriiner e Hilfschraft bruucht, het er sich grad persönlich bi ihm gmäldet. So het er sich scho zwöi Johr lang mit Glägeheitsarbete umegschlage. Dank em Kontakt mit de Schwiizer het er sich au scho rächt guet mit ihne chönne verschtändige.


Am Obig, wenn er amix elei dehei isch gsässe und vertröimt us em Fenschter gluegt und di schöni Uussicht uf d Alpe gnosse het, het er überleit, dass er eigentlich zfride isch mit siim Läbe, au wenn er sich nümme alles so cha leischte wie früener, aber er het au gmerkt, dass ihm öppis fählt. Alli sini Fründe um ihn ume hend iri eiget Familie oder Fründinne gha, nur er nid. Er het vor sich äne gsüfzt: “Oh, Gott, hilf mir doch, mini besseri Hälfti z finde!” Tüüf i siim Innerschte het er gwüsst, dass si irgendwo uf ihn warted.

Am nöchschte Tag, er isch jetz Fahrer bi de Migros gsi, het ne früeh am Morge underwägs im schtrömende Räge e durchnässti, jungi Frau aaghalte.


“Goht s Ine no, eifach so i d Schtross use z schpringe? Ich hätti Si fascht überfahre!”


“Es tuet mir Leid, aber ich mache scho sit em Morge am drü Autoschtopp und au wenn es paar wenigi Auto sind verbii gfahre, het doch niemer aaghalte. Bringed Si mich doch bitte zum nöchschte Bahnhof. Ich bi total fertig und verfrüüre schier.” het si gseit und isch de Träne nöch gsi.


Am Aafang het er sich gnärvt, aber denn het er Erbarbe gha mit-ere und si lo mitfahre, obohl si ihm de ganz Biifahrersitz nass gmacht het. Si het zitteret vor Chälti und e Helm i de Hand gha.


Si het verzellt, si sig mit irere Kollegin am Wuchenänd im Uusgang gsi. Wo si am Sunntig i de Nacht mit ire uf em Töff heigfahre sig, sig ere grad schlächt worde und si heig am Schtrosserand müsse erbräche. Iri Kollegin sigi so schlächt gfahre, dass si nümm heig wölle mitfahre. Si wüss nid gnau, was di Kollegin i de Nacht zu sich gnoh heig, uf jede Fall heig si di blödi Sau eifach lo schtoh und sig wiitergfahre, wil es Gwitter uufcho sig.


“Do bi-n-i muus-seele-elei zmitzt im Gaggo usse gschtrandet gsi. So bi-n-i halt z Fuess wiiter gloffe, aber jetz bi-n-i total müed. Ich bi e richtige Pächvogel: Miis Händi isch leer, s Gäld ha-n-i alles scho uusgäh, i bi ganz verrägnet worde und jetz wird-i si sicher no chrank!”

De Rudolf het vernoh, dass si Sonja heisst, us-emene Bärgdörfli chunt und no e wiite Heiwäg het.

Si hend sehr guet mitenand chönne rede. Si isch ihm sympathisch gsi und si het em Leid to. Er het no de ganz Tag müsse schaffe, aber de Zuefall het s wölle, dass si grad i de Nöchi vo siim Hüüsli verbiicho sind.

“Ich wohne grad do um e-n-Egge. Am Beschte bring-i di zu mir hei. Denn chasch e warmi Duschi näh und trochni Chleider vo mir aazieh.” het er ire vorgschlage. “Ich mues no bis am vieri schaffe. Vor de Füfe bi-n-i wider dehei. Mach dir doch es warms Tee und goh underdesse e chli go schlofe. Wenn d uusgschlofe bisch, denn gseht d Wält scho vil besser uus!”

Zersch het d Sonja nüüt devo wölle wüsse, aber denn het si sine Vorschlag dankbar aagno.


Wo-n-er am Füfi isch heicho, isch d Überraschig gross gsi.

Es het wunderbar gschmöckt. Uf em Chuchitisch isch e früsche Schtruus mit Wiseblueme gschtande und mit dene wenige Sache, wo-si bi ihm im Junggselle-Chüelschrank gfunde het, het si es wunderbars Zmittag-Znacht uf de Tisch zauberet gha.

De Rudolf het richtig es schlächts Gwüsse übercho, wil er sich während em Tag no Vorwürf gmacht het: “Uf was ha-n-ich mich do iigloh?” het er sich gseit. “Das wildfrömde, dubiose Meitli het mir sicher e Bär ufbunde sich jetz mit mine sibe Sache eifach uf und devo gmacht!”

Er het gmerkt, dass er sich, wäge de Umschtänd vo irem erschte Kontakt, scho vil Vorurteil gmacht het. Drum het er aagfange si mit ganz nöie Auge z gseh. Er het gmerkt, dass si sehr schön isch und iri Auge dankbar schtrahled.


Si het ihm voller Begeischterig vo irere Jugend verzellt und au keis Blatt vor s Muul gnoh, wenn s um schwirigeri Theme isch gange. Er het gschpürt, wie zart, fiinfühlig und verletzlich si isch und er het sich gfrogt: “Herr, isch das ächt ändlich d Antwort uf miis Gebät?”

Wil s scho schpot isch gsi, het er druf beschtande, dass si d Nacht no bi ihm verbringt und si ersch am nöchschte Morge iri Heireis aatritt. Glücklich ändlich öpper z ha, mit dem er über alles cha rede, het er ire gärn siis Bett abträtte, zum für ei Nacht uf em Sofa z schlofe.


Als Dank für sini Gaschtfründschaft het d Sonja de Rudolf am Wuchenänd zu sich hei iiglade. Si het ihm ires Dorf und iri Lieblings-Plätzli i de Bärge wölle zeige.
​
Vo do a hend si i irere Freiziit immer hüfiger zäme öppis undernoh. Si hend sich bis über beidi Ohre inenand verliebt.

Wo si einisch i-n-ere zauberhafte Vollmondnacht uf ne Bärggipfel sind go de Sunnenuufgang luege, het er es chliises Päckli bi siich gha, und grad wo d Sunne si mit irne erschte Schtrahle berüehrt het und d Sonja us voller Bruscht d Landeshymne gsunge het:


“Trittst im Morgenrot daher,
seh ich dich im Schtrahlenmeer,
dich, du hocherhabener, herrlicher ….”

...het er vo hinde sini schtarche Arme um si gleit … und wo si sich noch emene Ziitli zu ihm umdräit het, het er si gfrogt: “Sonja, ich ha di so gärn. Ersch sit ich dich kenne, weiss i, was mir immer scho gfählt het. Du ergänzisch mich, wi süsch niemer uf dere Wält. Wottsch du mini Frau wärde?”

In Erinnerig dänkt d Sonja a iri Bekanntschaft zrugg. Vor irne innere Auge gseht si ne, gross und schtarch, mit beidne Bei im Läbe und mit so vil Liebi im Blick, so zärtlich, … und si weiss, ihm cha si vertraue. Si cha sich blind i sini Arme lo gheie.


Er cha si schütze und zäme chönd si e schöni Familie gründe. Si gseht ne scho, wie chliini Chind uf ne zueschpringed und ihm fröhlich zuerüefed “Papaaaa!” und är lüpft si höch i Himmel und wirblet si ume und alli lached. Si gsellt sich i irne Gedanke dezue und zäme schtimmed si es Loblied uf de Schöpfer aa, wo alles so schön erschaffe het: De Urquell vo aller Liebi. De Herr vo de Herrlichkeit!

“Gross und wunderbar, sind all dini Wärch, oh Herr, Gott, allmächtige Schöpfer, gerächt und wohr sind, alli dini Wäg, König vo de Völker bisch du!
Wär sotti dich nid fürchte und dine Name priise! Du Herr elei bisch heilig, König bisch Du!
Alli Völker wärdet dich aabäte Herr, denn dini Herrlichkeit wird offebart sii, halleluja, halleluja, halleluja, amen.”

Grüehrt luegt si ihm i d Ouge, wo-n-er scho iri Antwort cha läse und si versinked i-mene lange innige Kuss und di ganz Schöpfig schiint sich mit ihne z fröie.